zaterdag 10 februari 2018

Grote barmsijzen en een Witstuitbarmsijs

Degene die ook de blog van Maria volgt, heeft daar al gelezen dat wij zo'n twee weken geleden samen een middagje naar Arnhem zijn geweest. Eigenlijk wel een twitch, hoewel we dat liever ontkennen ;-). Het pleit wel voor ons dat wij, als we twitchen, dat altijd rijkelijk laat doen. Dus heel de groep nog maffere vogelaars is al geweest en dan komen wij er achteraan sukkelen. Het voordeel is dan dat het niet meer zo druk is, dat je wat ruimte hebt om te kijken en eventueel foto's te maken. Het nadeel kan zijn dat de vogel gevlogen is.

Dat laatste leek ook het geval toen we de bewuste plek in Arnhem opzochten. Een totaal leeg veldje lag voor ons, geen vogel te bekennen. Het is toch niet waar hè, zuchtte ik. Barmsijzen waren namelijk MIJN frustratie. Maria had ze al in alle soorten en maten gezien, ik niet. Dat wil zeggen, ik had ooit een groepje gezien maar had op dat moment alleen een verrekijker en geen vogelboek. En er bestaan Kleine barmsijzen en Grote barmsijzen en omdat ik ze nooit eerder had gezien wist ik niet welke barmsijzen ik daar zag.

Gelukkig keerde het groepje Grote barmsijzen terug naar het ontzettend lege veldje. Er ging een 'heen-en-weer' ritje naar een plekje verderop aan vooraf. De groep vogeltjes was namelijk een paar honderd meter verderop neergestreken, wij vonden ze maar we waren niet de enige. Een Torenvalk scheerde laag over de groep heen  en dus kozen de vogels in een razend tempo het hazenpad. Terug naar veldje 1 waar we gelukkig het gevluchte groepje vrolijk zagen foerageren. Wij, en vooral ik, blij.

Grote barmsijs (Carduelis flammea)
De in de groep aanwezige Witstuitbarmsijs, een zeldzame soort die normaal in de winter voorkomt in Scandinavië en Rusland, was snel gevonden. Het beestje viel meteen erg op door zijn veel blekere uiterlijk en als je een beetje je best deed kon je de witte stuit ook zien.

Witstuitbarmsijs, adult man (Acanthis hornemanni)
Wat een verschil of je op de grond fotografeert of enigszins naar boven. Het was dan ook nog eens een beetje aan het spetteren. We moesten constant onze instellingen aanpassen. De omstandigheden om te fotograferen waren sowieso niet goed. Ik heb dan ook een tijd gewoon in de scope zitten kijken naar het groepje vogels. Op de onderstaande foto valt het blekere uiterlijk van de Witstuitbarmsijs goed op. Ook is de vleugelstreep witter, die is bij de Grote barmsijs eerder lichtbeige.

Witstuitbarmsijs (Acanthis hornemanni)
Het was een onwijs gezellig groepje vogeltjes. Ze bewogen en vlogen echt als groep, ze gingen gezellig met zijn allen op het prikkeldraad zitten en pruttelden er op los. Daarbij waren ze dan ook nog eens zó mooi om te zien. Prachtig met die rode petjes en al verschillende mannen met rode borst. Streepjes, vlekjes, winterkleed, zomerkleed, vrouwtjes... Echt heel mooie vogeltjes die het reisje absoluut waard waren.

Grote barmsijzen m/v (Carduelis flammea) en 1 Witstuitbarmsijs (Acanthis hornemanni)
Het leuke van de Olympus camera vind ik, onder andere, dat ik er zo gemakkelijk mee kan filmen. Het maken van filmpjes laat het gedrag van de vogels mooi zien en door de groep af te scannen zie je heel veel variatie in kleed. En toch zijn het allemaal Grote barmsijzen (en 1 Witstuitbarmsijs). Wel jammer van de harde wind maar dat nemen we dan maar voor lief. Toch heb ik er weer zó van genoten.



Op de weg terug naar huis deden we een klein ommetje in de inmiddels stromende regen om de in Houten aanwezige Ross' gans te zoeken. Ook nieuw voor mij. Maria had hem in diezelfde week al eerder opgezocht. Het eerste witte stipje dat we ter plaatse zagen was hem dan ook nog. De gans zat ver weg in een weiland tussen de Grauwe ganzen. Ik was blij dat ik de telescoop had om de kenmerken te kunnen zien.

Zo had ik op 1 middag 3 voor mij nieuwe soorten op mijn vogellijstje, dat gebeurt echt niet vaak meer. Het maakt natuurlijk in feite allemaal geen barst uit maar toch telt het.
De Barmsijsjes hebben wel een plekje in mijn hart veroverd, wat een schattige en gezellige vogeltjes zijn dat!

dinsdag 6 februari 2018

Merel Haiku (Marianne en Christa)

Mijn nicht Chris schrijft haiku's. Een haiku is een van oorsprong Japanse dichtvorm. Het gedicht is kort en niet rijmend. Meestal bestaat het uit 3 regels van 5, 7 en 5 lettergrepen. Een haiku is in principe gebaseerd op een zintuiglijke waarneming. Bij Chris is dat niet anders. Zij is (ook) een natuurliefhebster en laat zich daar dus ook vaak door inspireren.

Vorig jaar stuurde ze mij een berichtje met een aantal van haar haiku's, die regelmatig vogels en vlinders ter sprake brengen. Als ik nou bijpassende foto's had...

Het heeft even geduurd maar de eerste vogelfoto-haiku combinatie staat hieronder.

Merel, vrouw (Turdus merula)

vrijdag 2 februari 2018

Laag standpunt.....Oog in oog met Woezel, een geduld oefening.

Zoals de meesten van jullie wel weten ben ik lid van een fotoclub. Niet om vogelfoto's te maken of te laten zien maar om juist andere dingen te doen. Elk seizoen komen er diverse thema's aan bod. Dit keer 'laag standpunt'.

Op zich niet moeilijk om uit het archief een mooie vogelplaat met laag standpunt te halen maar dat is niet de bedoeling. Voor elk thema maak ik in principe een nieuwe foto waar, bij voorkeur, ook geen vogel aan te pas komt. Mijn idee was toen ik dit thema las, om onze (zeer fotogenieke ;-) ) Old English Buldog te fotograferen. Die hond ligt namelijk 90% van de dag heel relaxed te liggen, meer een Suldog eigenlijk. Totdat ik dus voor hem kwam liggen met mijn camera. Toen had hij ineens heel andere plannen: hond knijpt ogen stijf dicht, hond gaat op zijn rug liggen, hond denkt dat hij met je moet spelen, hond draait zich om, hond vindt kat veel interessanter, hond likt aan camera....

Een groot deel van januari heb ik dus liggend voor joker op mijn buik voor de hond gelegen. Ik had tot afgelopen zaterdag de tijd voor mijn foto en had het inmiddels opgegeven. Totdat ons goudklompje zich vrijdagavond laat op zijn kussen neerlegde. Ik pakte de camera en, echt waar, hij bleef liggen en hield zelfs zijn ogen een soort open. Klik klik, Waarschijnlijk dankzij het feit dat het erg laat was en hij te moe was om nog actief te protesteren of reageren. Ik vind het wel best, projectje geslaagd!

Foto omgezet in zwart-wit door middel van NIK Silver effects pro en daarna afgewerkt in Photoshop.

Oog in oog met Woezel, onze Old English Bulldog.